Το άπειρο, αυτό που δεν έχει πέρας, από μια σκοπιά
δεν υπάρχει (δεν υπάρχει ενεργεία, ως ένα όλο, του οποίου τα μέρη θα υπήρχαν ταυτόχρονα),
ενώ από άλλη – δυνάμει – υπάρχει, αλλιώς δεν θα [FN, κατανοούσαμε]
– ούτε την συνέχεια του χρόνου (ο δε χρόνος θα είχε αρχή και τέλος),
– ούτε την διαιρετότητα των μεγεθών (τα μεγέθη θα ήταν διαιρετά σε μη μεγέθη),
– ούτε το άπειρο των αριθμών*
*[Φυσικά 206a 9 – 12: «Ότι δ’ εί μη έστιν άπειρον απλώς, πολλά αδύνατα συμβαίνει, δήλον, του τε γαρ χρόνου έσται τις αρχή και τελευτή, και τα μεγέθη ου διαιρετά εις μεγέθη, και αριθμός ουκ έσται άπειρος».].
eidetisch 